18 juli 2007 | Door: pim2
De halve wereld overgezeild, in Tahiti aangekomen en dan is het er ineens. Geen zin meer om te zeilen. Jeetje dacht dat het aan ons lag maar bijna iedereen heeft er last van.
De jachthaven is bomvol en dat geldt ook voor de ankerplaats. Geen mens heeft zin om hier te vertrekken. Carrefour om de hoek, restaurants, bars en Papeete. Heerlijk toch na al dat water.
Dit is toch een hele andere oversteek dan de Atlantische, waar je na 2800 mijl gewoon lekker weer dagtochtjes kan doen. Die lange donkere nachten (12 uur) gaan je niet in de koude kleren zitten. Volgens mij doet het ook hele rare dingen met je geest. Zie hier mannen met lange baarden, doekjes over hun hoofd, stootkussentjes rond hun rubberen bijboot. Ze staan erbij of ze Johnny Depp zelf zijn.Zal al die eenzaamheid wel zijn.
De Pacific oversteek wordt meestal met z'n tweeën gedaan omdat veel mensen niet zo'n geweldige ervaring hebben met vrienden/familie aan boord, net als wij natuurlijk. We spraken een Engelsman die de oversteek een tijd geleden met zijn zoon had gedaan en hij had het over " a long time ago I had a son". jajaja zo gaat dat, vrienden worden vage kennissen of laten uberhaubt niets meer van zich horen. Deze week kwam hier een Engelse boot aan, die beste man had het zo vreselijk met zijn twee gasten gehad dat hij gelijk in het Sofitel is gaan zitten om bij te komen van de schrik.
Drie weken op elkaars lip valt ook niet mee. Hoor wel van mensen die toch al zo'n 2-3 jaar onderweg zijn dat er kleine oorlogjes worden gevoerd. Holger had al plannen om zijn vrouw overboord te gooien. Teveel water is blijkbaar niet goed voor een mens. .
Zeilen op de Pacific is niet, zoals ze je willen laten geloven in alle mooie boeken, pilots en blad Zeilen, een makkie. Niks easy sailing, als je af en toe de verhalen leest, lijkt het wel een rondje op de Grevelingen.
Alle tochten hier hebben voorbereiding nodig. Je kan echt niet zeggen "Kom jongens we gaan even naar de Cook eilanden" Zo'n ritje is algauw 5 dagen en als je geluk heb met een beetje goed weer. Maar dan ben je daar en komt er een of andere badgast je boot onder de bestrijdingsmiddelen spuiten.
In Fiji mag je al je moeizaam gespaarde tournedos, entrecotes gelijk overboord gooien. Alles eruit, vriezer en ijskast leeg.
In Tonga schijnt het op dit moment ook niet pluis te zijn. Koning is afgezet en het leger heeft het overgenomen. Jammer had me daar toch een leuke voorstelling van gemaakt zoiets als de film Coming to America met E. Murphy, hahahmisschien slaat mijn fantasie ook wel op hol.
Maohi het Tahitaanse woord voor Maori heeft te maken met de voorouders, maar een jongen hier heeft me uitgelegd dat het vooral een gevoel is. Maohi betekend eigenlijk oorsponkelijk, echt.
Dat is wat ons het meeste bevalt hier. De natuur is prachtig maar de mensen zijn nog mooier en niet alleen van buiten maar ook van binnen. Het is hier dan wel Frans gebied maar ze geven daar zelf niets om en zijn trouw aan hun eigen cultuur. Vooral houden zo.
Dit maakt het voor ons al de moeite waard.
De jachthaven is bomvol en dat geldt ook voor de ankerplaats. Geen mens heeft zin om hier te vertrekken. Carrefour om de hoek, restaurants, bars en Papeete. Heerlijk toch na al dat water.
Dit is toch een hele andere oversteek dan de Atlantische, waar je na 2800 mijl gewoon lekker weer dagtochtjes kan doen. Die lange donkere nachten (12 uur) gaan je niet in de koude kleren zitten. Volgens mij doet het ook hele rare dingen met je geest. Zie hier mannen met lange baarden, doekjes over hun hoofd, stootkussentjes rond hun rubberen bijboot. Ze staan erbij of ze Johnny Depp zelf zijn.Zal al die eenzaamheid wel zijn.
De Pacific oversteek wordt meestal met z'n tweeën gedaan omdat veel mensen niet zo'n geweldige ervaring hebben met vrienden/familie aan boord, net als wij natuurlijk. We spraken een Engelsman die de oversteek een tijd geleden met zijn zoon had gedaan en hij had het over " a long time ago I had a son". jajaja zo gaat dat, vrienden worden vage kennissen of laten uberhaubt niets meer van zich horen. Deze week kwam hier een Engelse boot aan, die beste man had het zo vreselijk met zijn twee gasten gehad dat hij gelijk in het Sofitel is gaan zitten om bij te komen van de schrik.
Drie weken op elkaars lip valt ook niet mee. Hoor wel van mensen die toch al zo'n 2-3 jaar onderweg zijn dat er kleine oorlogjes worden gevoerd. Holger had al plannen om zijn vrouw overboord te gooien. Teveel water is blijkbaar niet goed voor een mens. .
Zeilen op de Pacific is niet, zoals ze je willen laten geloven in alle mooie boeken, pilots en blad Zeilen, een makkie. Niks easy sailing, als je af en toe de verhalen leest, lijkt het wel een rondje op de Grevelingen.
Alle tochten hier hebben voorbereiding nodig. Je kan echt niet zeggen "Kom jongens we gaan even naar de Cook eilanden" Zo'n ritje is algauw 5 dagen en als je geluk heb met een beetje goed weer. Maar dan ben je daar en komt er een of andere badgast je boot onder de bestrijdingsmiddelen spuiten.
In Fiji mag je al je moeizaam gespaarde tournedos, entrecotes gelijk overboord gooien. Alles eruit, vriezer en ijskast leeg.
In Tonga schijnt het op dit moment ook niet pluis te zijn. Koning is afgezet en het leger heeft het overgenomen. Jammer had me daar toch een leuke voorstelling van gemaakt zoiets als de film Coming to America met E. Murphy, hahahmisschien slaat mijn fantasie ook wel op hol.
Maohi het Tahitaanse woord voor Maori heeft te maken met de voorouders, maar een jongen hier heeft me uitgelegd dat het vooral een gevoel is. Maohi betekend eigenlijk oorsponkelijk, echt.
Dat is wat ons het meeste bevalt hier. De natuur is prachtig maar de mensen zijn nog mooier en niet alleen van buiten maar ook van binnen. Het is hier dan wel Frans gebied maar ze geven daar zelf niets om en zijn trouw aan hun eigen cultuur. Vooral houden zo.
Dit maakt het voor ons al de moeite waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
.
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.